Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι
στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες
γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι.
Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα
την έκανα γλυκύτατο τραγούδι
... κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα.
Φθινόπωρο η εποχή που μπορείς να ρίξεις και εσύ τα «φύλλα» σου, ότι σε
βαραίνει, ότι σε ενοχλεί, ότι θέλεις να αλλάξεις και να δώσεις την
ευκαιρία στις στιγμές να σε διαμορφώσουν εκ νέου.
Να είσαι δοτικός και δεκτικός, είναι δύο στοιχεία που η ζωή εκτιμά.
Αναρωτιέσαι τι θα κάνεις...
που θα σταθείς...
που θα βρεθείς...
τώρα που τ' όνειρό σου ακυρώθηκε.
Ρώτα το πρώτο δέντρο που θα βρεις μπροστά σου.
Οταν του ρήμαξε τα λουλούδια του ένας αλύπητος χιονιάς...
καθόλου δεν σάστισε,
όπως εσύ.......
απλώς περίμενε να' ρθει
η επόμενη άνοιξη....
«Τοπία βροχερά του φθινοπώρου, με απώλειαν των νηπενθών
ανθέων, με ακαριαίας πτώσεις φύλλων, και βαθμιαίαν σβέσιν
των φωνών του υψηλού καλοκαιριού, εις παραλίας και αιγια-
λούς όπου το κύμα, ηπίως επελαύνον, εδρόσιζε τα σώματα
με ιριδίζοντας αφρούς, πριν χαμηλώσει η εποχή πάσης ευθα-
λασσίας, πριν πέσει εις την αφάνειαν ο ύψιστος του θέρους …»
Τι εύχρηστο μαξιλάρι η αγάπη...
Κατάλληλο για κάθε ταξίδι του πόνου στο σώμα...
για κάθε ηλικίας όνειρα...
για κάθε είδους νύστα...
Απαραίτητο για το σπίτι...
για το στοχασμό...
για το λεωφορείο...
για το πλοίο και για ό,τι
μας πνίγει...
Φθινόπωρο. Τα φύλλα πέφτουν.
Δηλαδή, πάντα τα φύλλα πέφτανε τούτη την εποχή,
οι μέρες μικρές, το φως λιγοστεύει, πρωί σκοτάδι ακόμη,
αρνιέσαι να φορέσεις μάλλινα, ελπίζεις σε μέρες γλυκές,
αλλά, φθινόπωρο. Τα φύλλα πάντα πέφτουν.
Αδήριτα φθινόπωρο. Κι αν δεν το λέγανε οι όψεις και τα χρώματα
το λέει το βάσανο της καθημερινής επιστροφής στα περασμένα
τους μίτους που πας να διασώσεις κι αυτοί ξεφτίζουν βαθμιαία
πέφτοντας με τις γκρι βροχές σε λασπωμένες μνήμες.
Φθινόπωρο. Τα φύλλα πέφτουν. Σαπίζουνε τα φύλλα
στις μακρινές αλέες των βόρειων πόλεων που συνήθισες
κι ένας κρύος αέρας τα παρασέρνει στα χαντάκια.
Φθινοπωριάζει. Η λέξη αγάπη σε έκπτωση.
Το μόνο μέλλον σου, χειμώνας.
Εκεί που φύτρωνε φλησκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.
Φθινοπωρινή Συμφωνία
Με χρώματα και αρώματα
Είμαστε κ’ εμείς όλα μαζί κι ο ουρανός κ’ η γη!!!
.......
Τρέχω, πετάω, χαιρετάω
τα πιο τρελά παιδιά!
Και κάθε πέτρα, που πατάω,
ανοίγει σαν καρδιά!
Θέλω τον κόσμο ν’ αγκαλιάσω
μ’ ένα ζεστό φιλί.
Κι από τη δύση μου να φτάσω
ώς την ανατολή.
Μα είναι φίδι το ταξίδι.
Είναι χολή μαζί και ξύδι
σ’ έναν μεγάλο, αγκάθινο σταυρό.
Όμως, εγώ δεν κάνω πίσω,
ούτε τον δρόμο μου θ’ αφήσω,
ώσπου λιμάνι σίγουρο να βρω.
........
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Ήθελα να ’χω ένα σπίτι εξοχικό
μ’ έναν πολύ μεγάλο κήπο— όχι τόσο
για τα λουλούδια, για τα δένδρα, και τες πρασινάδες
(βέβαια να βρίσκονται κι αυτά• είν’ ευμορφότατα)
αλλά για να ’χω ζώα. A να ’χω ζώα!
Τουλάχιστον επτά γάτες— οι δυο κατάμαυρες,
και δυο σαν χιόνι κάτασπρες, για την αντίθεσι.
Έναν σπουδαίο παπαγάλο, να τον αγρικώ
να λέγει πράγματα μ’ έμφασι και πεποίθησιν.
Aπό σκυλιά, πιστεύω τρία θα μ’ έφθαναν.
Θα ’θελα και δυο άλογα (καλά είναι τ’ αλογάκια).
Κι εξ άπαντος τρία, τέσσαρα απ’ τ’ αξιόλογα,
τα συμπαθητικά εκείνα ζώα, τα γαϊδούρια,
να κάθονται οκνά, να χαίροντ’ οι κεφάλες των.
Έτσι είναι οι άνθρωποι... Έτσι είναι ο άνθρωπος...
Για τους ανθρώπους που συνάντησα...
Μετά από τόσες νύχτες, τόσες πίκρες, τόσες στιγμές,
τόσες χαρές από το χθές μέχρι το σήμερα, σαν συνοθήλευμα.
μορφές ανθρώπων τόσων πέρασαν μπροστά από το φως του κόσμου
πρόσωπα π' αντάμωσα στο τέλος κάποιου δρόμου..
Κι είδα, ανθρώπους δίχως ελπίδα στο πλήθος να γυρνούν,
να ψάχνουν μήπως βρουν το λόγο που πρέπει να ζουν.
Να ψάχνουν μήπως βρουν τη λύση στο γρίφο πριν τρελλαθούν,
να βρουν το πως θα αγαπήσουν ή το πως θα αγαπηθούν.
«Τώρα η αυγή δεν είναι πια σαν πρώτα ξάστερη
τόσο ζεστός δεν είναι πια ο αγέρας
τόσο καθάριος ο ουρανός..
Πέρασαν οι μεγάλες μέρες
τελειώνουν οι χαριτωμένοι μήνες,
αλίμονο, να που τα δέντρα κιόλας κιτρινίζουν!
Με πόσο γρήγορο περπάτημα φεύγει ο καιρός!
Νομίζεις πως τα μάτια μας που θάμπωνε το καλοκαίρι
μόλις επρόλαβαν να δουν τα πράσινα φυλλώματα.
Για όποιον ωσάν κι εμένα ζει με τα παράθυρα ανοιχτά
πικρό είναι το φθινόπωρο
με το βοριά του και την καταχνιά του
και το χαμένο καλοκαίρι φίλος που έφυγε.
«Χαίρετε», λέει τούτη η φωνή που κλαίει μες στην ψυχή μου,
χαίρε γαλάζιε μου ουρανέ που μια ζεστή πνοή χαϊδεύει!
Χαρές του ολάνοιχτου ύπαιθρου
μέσα στα δάση θόρυβοι φτερών,
περίπατοι, ρεματαριές γιομάτες μακρινές φωνές,
λουλούδια, ευτυχίες αθώες των ήρεμων ψυχών,
χαίρετε αυγές! Τραγούδια! Δροσοσταλάσματα κι αχτίδες!
Αφού όλα φεύγουν, ας προσθέσουμε:
ω ευλογημένες και γλυκές ημέρες
ωϊμένα! Θα ξανάρθετε;
Θα με ξαναβρείτε;
(από το «Αντρέα Καραντώνη, «Ξένη λογοτεχνία, Φυσιογνωμίες Γ’, εκδ. Παπαδήμα)
