{ Νοσταλγία }

Είναι το πέρασμα του χρόνου σιγαλό κι απόκοσμο...

Γιώργος Σεφέρης

Η ομίχλη μπαίνει από παντού...

Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
κι όσα για σένα είχες ελπίσει
έχουνε τώρα πια όλα σβήσει....

{Ασπρόμαυρες σιωπές}

Eίναι κάποιοι λίγοι που λένε λίγα λόγια. 

Τους αρέσουν τα μεγάλα δέντρα, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, τα μελτέμια του καλοκαιριού, οι μικρές γουλιές, οι μεγάλες σιωπές, η βαθιά ησυχία, τα τριζόνια .

Λένε λίγα λόγια. 

Κάποια στιγμή δεν ξαναμιλάνε .

Τότε είναι που τα λένε όλα.

Aννίτα Λουδάρου

{ Τα καρνάγια }

Μέσα από τα παλιά καρνάγια
βγαίνει τις νύχτες μια φωνή
απ' τα καράβια τα ρημάδια
που πια κανείς δεν τα πονεί.

Μέσα από τα παλιά βαγόνια
στις αποθήκες του σταθμού
βγαίνουν τα παιδικά μου χρόνια
μ' ένα μινόρε του καημού.

Και μέσ' απ' την παλιά καρδιά μου
που ζητιανεύει τη ζωή
τραγούδια φάλτσα τα όνειρά μου
μέσα στου δρόμου τη βουή.

Λευτέρης Παπαδόπουλος

Λύσε τα σχοινιά...

Θα 'ρθω να σε πάρω μια βραδιά με φεγγαράκι
στους δρόμους τα φανάρια ανοιχτά για την αγάπη.
Πράσινα φανάρια στη σειρά
και στους καθρέφτες δυο φεγγάρια.

Πάμε ξανά στα θαύματα όπως μια φορά.
Κι αν δεν μας αφήσει η αγάπη στα μισά
Αίγινα θα πιάσουμε και Σύρα κι Ικαριά,
λύσε τα σχοινιά.
Ασημένιο μονοπάτι στην πλώρη μου
το φεγγάρι στα νερά,
καλοτάξιδο κορμάκι, βαπόρι μου,
πήγαινέ μας στ' ανοιχτά.

Όνειρο θα γίνω και θα 'ρθω να σε κοιμίσω
και όσα ονειρευτήκαμε μαζί να σου θυμίσω.
Όνειρα που κάναμε κι οι δυο
πάνω στο ίδιο μαξιλάρι.

Μιχάλης Γκανάς

{ Διαδρομές }

Κάθε διαδρομή... έχει τα δικά της αξιοθέατα...
Όσο δύσκολη κι αν είναι ,
υπάρχει πάντα ένα στέκι όπου σε περιμένει για ένα κέρασμα η ζωή... !!!
Όλα εναλλάσσονται... το καλό , το κακό...το σκοτάδι ... το φως...
κι εμείς...πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το καινούριο ξεκίνημα... !!!

Αλκυόνη Παπαδάκη

{ Στιγμές 2 }

Φίλες παράξενες και δροσερές,τις γνώρισα σ’ ένα ταξίδι ,τις άγγιξα,τους έπιασα το χέρι, μα αυτές γλιστρήσανε σα φίδι........ Και είπα: πώς τάχα να λεγόσαστε για να σας ξαναβρώ, μια και τόσο φανήκατε σήμερα βιαστικές, κ’ αυτές μ’ αποκριθήκανε γελώντας... Δεν θα μας ξαναδείς... λεγόμαστε Στιγμές...

Αγνώστου

Δίχως φύλλωμα!

Ενα ξερό δαφνόφυλλο την ώρα αυτή θα πέσει,
το πρόσχημα του βίου σου, και θα απογυμνωθείς,
με δέντρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς,
που το χειμώνα απάντησε στου δρόμου εκεί τη μέση.

[Κώστας Καρυωτάκης]

Αεροβάτες!

Κι όμως πρέπει να βρει ένα νόμισμα η ζωή,
ακυβέρνητη ζωή,
από την άλλη μεριά είμαι ο ίδιος.

Με τι πέτρες, τι αίματα και τι σίδερο
και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι,
ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο.
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν
Αεροβάτες...'

('προσανατολισμοί', Oδυσσέας Ελύτης)